نامه‌ای سرگشاده به رئیس جمهور

ریاست جمهوری ایران 
جناب آقای روحانی
سلام 
گمان می‌کنم نظام درنهایت ناگزیر می‌شود قرنطینه را اجباری کند اما احتمالا زمانی که هموطنان عزیزمان‌ هزینه‌‌های بسیاری را از نظر روحی و جانی پرداخته‌اند و اگر اکنون با قرنطینه‌ی چهار یا پنج استان، بشود از این مصیبت با کمترین لطمات، عبور کرد، قطعا آن زمان استان‌های بیشتری از مرز خطر عبور خواهند کرد و عمق فاجعه چنان دامن‌گیر می‌شود که هر خانه‌ای ماتمکده‌ی مرگ عزیزی خواهد شد. و این مایه‌ی آبروریزی جهانی و ننگی تاریخی برای نظام و سردمداران وقتش‌ خواهد بود. مطمئن باشید قرنطینه‌ی اختیاری در جامعه‌ای که بیش از هشتاد در صد جمعیت آن فقیر و کم‌برخوردار هستند، غیر ممکن است. ملتی که به امید بازار شب عید لحظه‌ها را شمرده تا ریالی بر ریالی بیفزاید تا چک‌هایش را پاس کند و اقساط معوقه‌اش را بپردازد یا دو مدل پرایدش‌ را نوتر کند، با توکل و توسل و چند تا صلوات دل به این دریای مصیبت می‌زند و وای از سرنوشت تلخی که در کمین غفلت اوست. آقای روحانی شما مسئولید. شما مسئول فقر و جهل مردمید. تقاضا دارم، تقاضای عاجزانه دارم تا دیر نشده دستور به قرنطینه‌ی شهرهای درگیر را بدهید و کار را به وزارت بهداشت و ارتش که هنوز محل اعتماد مردم است واگذارید. قطعا همکاری دیگر نهادها تحت فرماندهی و ساماندهی وزارت بهداشت مورد پذیرش مردم است. بجنبید که مباد کار از کار بگذرد. 

پ‌ن: این نامه‌ی سرگشاده در نهایت ناامیدی نوشته شده است. 
هر کس در این فریاد هم‌صداست، این نامه را به اشتراک بگذارد و متن نامه را با #یک_شهروند و نام خودتان منتشر کنید.