جنین

پرده افتاد و چرخ بازیگر
قسمت دوم نمایش را
رو به چشمان گرد بیننده
با بیانی غریب اجرا کرد
 
مغز ابستنم اگرچه مریض
بی عذابش دمی خدا نکند
دستم از زخم دامنش انی
الله الله خدا جدا نکند
 
عاقبت در محیط افکارم
مرد در محفظه طلسمم کرد
دست و دلباز تاب و جفتش را
همه را جا بجا به اسمم کرد
 
در حضورش دو نیم مصرع را
الکن و اشتباه میخواندم
متحیر از عمق دیوانش
با دهانی گشاده میماندم
 
ذهن چالاک و اسمان زینش
ابلق تیز و بالدارم بود
افسر لشگر لغت نامه
عارف اژدها سوارم بود
 
سهل و پیچیده سوالم را
از خدایان جواب میگیرد
مثل رعد از میان افکارم
میخروشد شتاب میگیرد
 
این جنین شکسته و فرتوت
خونش از رودک سمرقند است
که به نعل کمیت رهوارش
واژه در اسمان پراکنده است
 
چه کنم این اسیر پیشانی
قاتل است و عصای دست من است
اگر از خون خود خلاصی هست
با نهان تبرپرستی هست
 
یاد باد آن گذشته شفاف
که به دانای کل سفر کردیم
پشت هم رو به شهر بی روزن
سینه در حق هم سپر کردیم
 
من همانم که پشت صحن بهشت
گندم از خاک آسمان کندم
اینکه دیوانه تر منم یا تو
سر آینده شرط می‌بندم
 
خواستم تا میان آدم ها
سر درآرم سر از تنم افتاد
می شد از دوزخ هنر برگشت
سر نخ دست دشمنم افتاد
 
پرده برخواست صندلی تاشد
ازدحام از شکاف در پاشید
گیج و سنگین سوا شدیم از هم
سمت ویرانه های خود رفتیم
 
از گلو استخوان تراشیدم
از غزل پوست در تنت کردم
جوهر خودنویس دوشیدم
خون به رگ‌های دامنت کردم
 
آنقدر ناب زادمت ای شعر
از حسد خلق را برآشفتم
پدرت را ببخش فرزندم
با همه شهر دشمنت کردم
 
یک نفر از جماعت بی خیر
سر پناهت نداد اما من
سینه تنگ این جماعت را
گوش تا گوش مسکنت کردم
 
کوه مرغوب نوجوان هشدار
کاوه ی پتک و کوره را بشناس
لخت و بریان چقدر جان کندم
تا چنین آهنت کردم
 
گه گدار از تو زن تراشیدم
دفتر از ماه تازه پر باشد
زن سراییدمت از آن ساعت
آسمان را نشیمنت کردم
 
زن سراییدمت خزان بشوی
خم شوی بلکه نردبان بشوی
بعد از آن هرکسی هرچه کرده است
همه را بند گردنت کردم
 
واعظان تا زبان درآوردند
از تنور تو نان درآوردند
شرم بر من که در چنین شهری
بین نامردمان زنت کردم
 
از پس فکرهای تاریکم
کورمالان به صفحه‌ات راندم
غرق نابودی و عدم بودی
سوختم تا که روشنت کردم
 
گه گدار از تو مرد آوردم
جذبه‌ی کهشکشان به بازویت
باد بی رحم کوه افکن را
سر فرو برده توسنت کردم
 
 رشته‌های تو را عروسک من
تاب دادم ز صفحه برخیزی
یک غزل جوی مولیان یک بند
مفتخر به تهمتنت کردم
 
یک غزل در رثایت ای دهقان
کو به کو به کوه جان دادم
بعد سیگار نیم دارم را
غرق شش‌های خرمنت کردم
 
راندمت موج و موج در ذهنم
از رمل تا هزج به اقیانوس
پای سوگی مقطعت چیدم
در سروری متنتنت کردم
 
در تو جمعیتی نشسته به صف
تا که مخلوق خلقتم باشد
من خداوند خلقتم شده ام
یا خدا گونه شیطنت کردم
 
از تو کوه سخت از الماس
نیمه عمری بتی گران کردم
بی اجابت دقیقه ی خود را
صرف در خرد کردنت کردم
 
غرده افتاد و چرخ بازیگر
قسمت آخر نمایش را
رو به چشمان گرد بیننده
با بیانی غریب اجرا کرد
 
با شکستن به راه می‌افتی
مثل پر در هوای طوفانی
مثل خاری بریده از ریشه
توی محدوده ای بیابانی
 
دارم از پشت پلک مضطربم
خط نور سراب می بینم
در تن میهمان پیشانیم
لرزش و اضطراب می بینم
 
باورم کن قلم درخت عذاست
شعر گاهی پرنده مرگ است
باورم کن که عشق پاییز است
زندگی بند آخرین برگ است
 
ناگهان از وجود چالاکت
در می‌یابی جنازه جا مانده
از زمین و زمان در مشتت
مشتی آهن قراضه جا ماده