نمی‌گذارند ادبیات مسیر خودش را برود!

وضعیت کلی غزل معاصر را چطور می‌بینید؟

رویکردهای متفاوت در شعر اجتناب ناپذیر است. اما هر رویکرد چه ویژگی‌ای دارد و چگونه دارد به ادبیات خدمت می‌کند مهم است. نمی‌شود گفت آن رویکرد غلط است و این رویکرد درست است چرا که این تفاوت‌هاست که شعر را پویا و زنده نگه داشته‌ست.

اما این نکته را باید بگویم که ادبیات به حال خودش واگذار نمی‌شود تا جریان طبیعی خود را پشت سر بگذارد. این روزها ما شاهد ذائقه‌سازی گروهی هستیم که با کمک تریبون‌ها و رسا‌نه‌های بزرگی که دارند، نوعی از جریان‌ها را ترویج می‌کنند و برایش جایزه می‌گذارند و کتاب‌هایش را به چاپ چندم می‌رسانند، که خواه ناخواه، ذائقه‌ای به جامعه تحمیل می‌شود. در این شرایط رقابت برای جریان‌های دیگر دشوار است. اما در کل من وضعیت غزل امروز را وضعیت خوبی نمی‌بینم. به عقیده من بیشتر از اینکه به نوآوری و پویایی شعر توجه شود، به حضور شعر در رسانه‌ها و تریبون‌ها توجه می‌شود. درصورتی که به عقیده من رسالت یک شاعر و یک غزلسرا این نیست.

به نظر من اگر از یک غزلسرا سوال شود چرا غزل؟  تنها دلیلی که می‌شود چرایی آن را توصیف کرد همین است که بگوییم که این در راستای طبیعی حرکت اینگونه شعری در تاریخ بوده‌است. نه اینکه با یک ذهنیت و زبان کلیشه بازگشت ادبی یا بازآفرینی ادبی‌ای را رقم بزنیم. وضعیت غزل خوب نیست به این دلیل که غزلسرای متفاوت کم داریم. چند رویکرد داریم که چند کارورز در آن رویکرد کار می‌کنند و توجه به فردیت و جهان فردی و تفکر شخصی در غزل خیلی کم وجود دارد. عده‌ای هم که خوب کار می‌کنند، مجالی برای دیده شدن ندارند، یعنی متن دیده نمی‌شود و خوانده نمی‌شود چون مدام سرکوب می‌شود.