اشک‌هایی که قیصر پاک کرد!

در اولین حضور در جلسات تهران از جلسه  بیرون شدید. از آن اتفاق بگویید.
 بله من دانش آموز دبیرستانی بودم. فکر می‌کنم این اتفاق  به سال ۱۳۸3 بر می‌گردد. با زحمت بسیار توانستم که خودم را به جلسه محفل شاعران برسانم. حلقه شاعران ایران در خیابان دروس، آن زمان زیر نظر ساعد باقری تشکیل می‌شد. خیلی از دوستانم حضور داشتند و من آن موقع شاعرها را نمی‌شناختم و تازه شروع کرده‌بودم. یک دانش‌آموز بودم و دانش آموز هم غرور و توهمی دارد و از این جهت هم در آن جلسه بی‌ادبی کردم و نظرم را راجع به شعری گفتم و جلسه متشنج  شد که این باعث شد از جلسه بیرونم کنند. اتفاق جالب این بود که عزیزی که البته درجلسه حضور نداشت وقتی که گریه کردن من را دید، آمد و اشک‌های من را پاک کرد و به من دلداری داد. من نشناختمش تا اینکه آبان ماه دو سال بعد خبردار شدم که جامعه ادبیات بزرگی مثل قیصر امین پور را از دست داده‌است و وقتی که تصویر قیصر امین پور را در تلویزیون دیدم تازه فهمیدم کسی که اشک‌هایم را پاک کرده بود قیصر امین پور بود. خدا رحمتش کند ولی من از این فرصت استفاده کردم و همیشه در خاطرم زنده نگه داشتم که باید تلاش کرد و به مقبولیت و موفقیت دست پیدا کرد.
 این اتفاق نقطه عطفی در زندگی‌ام بود. شکسته شدن غرور نوجوانی‌ام به من انگیزه داد تا شعر و شاعری را جدی‌تر پیگیری کنم. شاید اگر این برخورد با من نمی شد شعر را اصلاً جدی نمی‌گرفتم.