نگاهی به زندگی سهراب سپهری از بدو تا امروز

مشفق دست مرا گرفت و به راه نوشتن کشید

مشفق کاشانی پیش از درگذشتش بارها از دوستی با سهراب سپهری گفته بود. عده‌ای مشفق کاشانی را کشف‌کننده سهراب و معلم شعر او می‌دانند، کمااین‌که سپهری خود نیز از این مسئله گفته است. او درباره آشنایی‌اش با مشفق کاشانی می‌نویسد: «ده‌ساله بودم که اولین شعرم را نوشتم. هنوز یک بیت آن را به یاد دارم: ز جمعه تا سه‌شنبه خفته نالان/ نکردم هیچ یادی از دبستان.

اما تا ۱۸سالگی شعری ننوشتم. این را بگویم که من تا ۱۸سالگی کودک بودم. من دیر بزرگ شدم. دبستان را که تمام کردم، تابستان را در کارخانه‌ ریسندگی کاشان کار گرفتم… اواخر دسامبر ۱۹۴۶ بود. و من در اداره‌ فرهنگ کار گرفتم. آشنایی من با جوان شاعری که در آن اداره کار می‌کرد، رنگ تازه‌ای به زندگی‌ام زد. شعرهای مشفق کاشانی را خوانده بودم و خودش را ندیده بودم. مشفق دست مرا گرفت و به راه نوشتن کشید. الفبای شاعری را او به من آموخت. غزل می‌ساختم، و او سستی و لغزش کار را بازمی‌گفت. خطای وزن را نشان می‌داد. اشارات او هوای مرا داشت. هر شب می‌نوشتم. انجمن ادبی درست کردیم. و شاعران شهر را گرد آوردیم. غزل بود که می‌ساختیم. اما آن‌چه می‌گفتیم شعر نبود. دو دفتر از این گفته‌ها را سوزاندم. من فنّ شاعری می‌آموختم. اما هوای شاعرانه‌ای که به من می‌خورد، نشئه‌ای غریب داشت. مرا به حضور تجربه‌های گمشده می‌برد…»