رسالت شاعر در صف ایستادن نیست بلکه برهم زدن صف است

در جایی گفته بودید تحت حمایت هیچ باندی نیستید. فکر نمی‌کنید شما به واسطه شرایط و موقعیت اجتماعی خانواده‌تان، از بدو تولد دارای پشتوانه ناخواسته‌ای بودید که شمارا از حمایت‌های دیگر بی‌نیاز کرده‌است؟ 

من فکر می‌کنم اصلا این‌طور نیست. شاید خوانندگان برای‌شان جالب باشد که بدانند من در شهرستانی بسیار کوچک ازنا در لرستان متولد شدم و پدرم معلم و کشاورز جوانی بود که برای تحصیل به آمریکا رفت و در آن‌جا ضمن تحصیل کارگری می‌کرد و البته در خانه پدری آن زمان که کل خانواده با هم زندگی می کردند گاو و گوسفند هم داشتیم و در طبیعت و رودخانه و کوه و در میانه ی کوچ عشایر و مزرعه بزرگ شدم  . من خانواده مرفهی نداشتم و کشاورز زاده‌ام.اما فرهنگ از ابتدا در خانواده ما حاکم بود تا بعدها که به خرم ابادو به تهران و کرج آمدیم دوستانی که در دهه هفتادبه خانه من آمده‌اند می‌دانند که ما سرمایه دار نیستیم هر چند سرمایه دار بودن کسر شان نیست اگر به حق باشد و با رانت و از خون خلق مهیا نشده باشد . دفتر کار من که در خانه‌ام بود در کل ۱۰ متر مربع در زیر زمین بود، همان‌جا که من نزدیک به پنج ماه جسته و گریخته میزبان استاد منزوی بودم. اما در آن زمان نوع نگاه دیگری داشتم به نظر من شاعرها باید شان حرفه‌ای و صنفی خود را حفظ کنند. شاعرها همیشه سعی کرده‌اند افرادی عاشق‌پیشه و پریشان باشند و بدون برنامه و از طبقه اجتماعی ضعیف باشند و پول سیگار خود را از دیگران بگیرند و همزمان بر ضد مسائل حکومتی هم صحبت کنند؛ اما همین ضعف اقتصادی راه را عوض می کند و مجیز گو می شوند همین موضوع باعث می‌شود که روزی شاعری با خود بگوید فلان‌جا، فلان سکه را می‌دهند پس من هم شرکت کنم اوضاع خراب است . شاعر ها باید کار کنند و اقتصاد داشته باشند و به سیستم و اقتدارهای سیاسی  باج ندهند تا شاعر موفقی باشند. من هم همیشه کار کرده‌ام و سعی کرده‌ام نوع حضوری آراسته و در شان یک شاعر داشته‌باشم زیرا ما نماینده یک ژانر هنری و فرهنگی هستیم.نباید اعتیاد و فقر و آشفتگی را فضیلت قلمداد کنیم که بسیار مردود است هنوز می بینم بعضی ها شاعران درجه سه را که درگیر اعتیاد و بدبختی و فلاکت هستند بزرگ می کنند به قول عباس سجادی بعضی از آخر شروع کرده اند که حسین منزوی بشوند . چرا شاعرها نبایدهم زمان فضیلت هنری فضیلت اجتماعی هم داشته باشند؟ من اگر درآن زمان ماهی پنجاه هزار تومن درامد داشتم می رفتم یک کت و شلوار می خریدم اما بعضی ها هزینه مواد و نوشیدنی و عشق و حالشان ده برابر من بود خلاصه این همیشه آخرین سوژه و تیری بوده که در کمان داشته اند بدخواهان من.