ناگفته

متن دکلمه 

پشته ی نانوشته ها بر پشت
خسته از بهت راه برگشتم

گفتم از رنگ عشق بنویسم
سبز رفتم سیاه برگشتم
 
پشته ی ناسروده ها بر دوش
دودمان سروده ها بر باد
 
این عبث واره های بی معنی
آخرین چارپاره ی من باد
 
بگذر از من که سخت دلتنگم
بگذر از من که سخت دلگیرم
 
نقل من هفت جانی سگهاست
هر چه جان میکنم نمی میرم
 
نه سرم سر سپرده ی مرگ است
نه امیدی به زیستن دارم
 
قصه ی من حکایت تلخی است
زندگی نیست این که من دارم
 
گفتم از اشک و عشق و آزادی
زخم و نفرین حواله ام کردند
 
از بهار و برادری گفتم
مسلخ و دین حواله ام کردند
 
گفتم از اشک و عشق و آزادی
حرف های مرا نفهمیدند
 
پاکی بغض واره هایم را
به عیار شکسته سنجیدند
 
می نویسم گلایه هایم را
بر سپید سیاهه ی سیگار
 
غربت روح دردمندم را
می سپارم به سینه ی دیوار
 
می نویسم کسی نمی بیند
می نویسم کسی نمی خواند
 
جای جای من از جنازه پر است
زنده ی من به مرده می ماند
 
هر که را من به آشتی خواندم
با خودم بر سر مناقشه شد
 
هر گجستک که مریمش خواندم
خوی خوکان گرفت و فاحشه شد
 
سر به طغیان زد و جهنم شد
هر بهشتی که من بنا کردم
 
پاچه گیر برادرانم شد
هر سگی را که من خدا کردم
 
رفتم از اشک و عشق بنویسم
زخمی و خسته بال برگشتم
 
با مرام پلنگها رفتم
با شگرد شغال برگشتم
 
در خودم مویه میکنم خود را
ما بریدیم و دیگران بردند
 
ما بریدیم و هیچ حرفی نیست
حق مارا برادران خوردند
 
رفتم از اشک و عشق بنویسم
خسته و نا امید برگشتم
 
گفته را با نگفته حاشا کن
پاک رفتم پلید برگشتم
 
رفتم از اشک و عشق بنویسم
دُرّ مرسل به خورد من دادند
 
آمدم از زمین شروع کنم
وحی منزل به خورد من دادند
 
پی مرهم دویدم و دیدم
باطبیبان مرده حرفی نیست
 
پی مرهم دویدم و دیدم
زخم و تاول به خورد من دادند
 
یا علی گفتم و ندانستم
با سگان عهد دوستی بستم
 
یا علی گفتم و مریدانش
زهر و حنظل به خورده من دادند
 
گفته ها را نگفته حاشا کن
نامه در چاه مرده افکندند
 
( گفتم این شرط آدمیت نیست )
جفر و جنبل به خورد من دادند
 
رفتم از زندگی بیآغازم
حرمتم زیر دست و پا له شد
 
آفتاب حقیقتم مه شد
بس که مهمل به خورد من دادند
 
گفتم از رسمشان عدول کنم
خورده ها را نخورده قی کردم
 
یک یک آیه های رحمت را
با مسلسل به خورد من دادند
 
سفره از نان و خنده خالی بود
میهمان را گرسنه خواباندم
 
این فراموش کرده پالانها
هی خزعبل به خورد من دادند …
 
میگریزد برهنه پا در باد
آخرین کودک درون از من
 
از( فراسوی نیک و بد ) گفتم
مانده تنها ( سه قطره خون ) از من
 
کوله بار نگفته ها بر دوش
از من این داغ تازه باقی ماند
 
از بهشتی که در پی اش بودیم
قتلگاه و مفازه باقی ماند
 
از من خسته ی وطن بر باد
غزل بی اجازه باقی ماند
 
باز هم دیر کرده ای لوطی
از برادر جنازه باقی ماند
 
شاعر کوچه های پیچاپیچ
رفت اما همیشه یاغی ماند
 
اندکی در خودش تامل کرد
دید چیزی ندارد الا درد
 
رفت و دیگر کسی ندید که او
چه بلایی سر خودش آورد