زبان ماحصل تجربه است و باید آراسته باشد

کتابدار نیز اضافه کرد:  ما در ایران فارسی صحبت می کنیم. در افغانستان در تاجیکستان هم فارسی حرف می زنند. زبان فارسی متفاوت است چینی ها چند زبان دارند اما همه می گویند زبان ما چینی است. زبان معیار عاری از آرایه ادبی است. البته در زبان معیار هم ممکن است آرایه ادبی به کار رود مثل نهج البلاغه،  زبان آرگو یا زبان مخفی هم در برخی از زمان ها وجود دارد  و آن زبانی است که جوان ها و مردم باب می کنند  که در مقطعی به وجود می‌آید و سپس از بین می رود و یک زبان  فوق معیار هم داریم که شاعر و نویسنده آن را می‌سازد و البته باید ۴ علت و اصل ( علل اربعه) را داشته باشد. یعنی علت مادی و علت صوری علت فاعلی و علت غایی.  از این بین علت غایی مهم است. چرا که هدف را بیان می کند و به این موضوع می پردازد که قرار است چه استفاده ای از اثر برده شود.  زبان ادبی زبانی برخاسته و بالفعل است و زبانی است که نویسنده و شاعر باید آن را پرورش دهد و باید کاری کند که از حالت عادی زبان خارج شود،  باید نوعی برجستگی در زبان ایجاد کند. عده ای عقیده دارند برای اینکه زبان ساخته شود باید برجسته سازی  اتفاق بیفتد.  تعدادی هم اعتقاد دارند با استفاده از آرایه های ادبی زبان ادبی ساخته نمی شود، اما به این موضوع اشاره می‌کنند که مبالغه می‌تواند شعر را بسازد.  به طور مثال “عبادت بجزخدمت به خلق نیست” در اینجا به خاطر مبالغه ای که وجود دارد این اثر را شعر می کند نه آرایه ادبی که در آن است.  در نتیجه وقتی مبالغه در اثر دیده شود می توان به آن لقب شعر داد.