شاعرانی که شعرهایشان را می­کشند

شاعر کتاب «این مرد یک مثلث بی ضلع» اضافه کرد: نکته­ای که حائز اهمیت است این است که شاید وزن دست و پای شاعر کلاسیک­سرا را ببندد اما همین محدودیت­ها خیلی جاها باعث شکوفا شدن خلاقیت شاعر می­شود.
او ادامه داد: شاعر باید بداند در شعرش از چه می­خواهد بگوید و متناسب با آن وزن کار را انتخاب کند. یعنی روی وزن­های ریتم­دار از جدایی و تنهایی نگوید. مصداق عدم توجه به این موضوع در آهنگ­هایی با مضمون جدایی و دوری از معشوق و … است که مردم با آن دست می­زنند.
 
ترانه­سرای آهنگ مهر ایران از سالار عقیلی پیرامون نقد آثار گفت: ترانه­سرا باید به خوبی وزن را بشناسد و سکته­های وزنی شعرش را بداند. آهنگسازها اصطلاحی بین خودشان دارند که می­گوید این ترانه ملودی خورش خوب نیست. منظور آهنگساز­ها از این جمله سکته­های زیادی است که در یک ترانه وجود دارد.
 
او در خصوص یکنواختی برخی ملودی­ها به ترانه­سرایان پیشنهاد داد: برخی آهنگسازها کمتر بدنبال کشف ملودی­های متفاوت می­روند و این از یکنواختی وزن ترانه­هایی است که به دستشان می­رسد. ترانه­سرا با تغییر وزن در ترجیع بند به آهنگساز فشاری وارد می­کند که راحت­تر یک ملودی متفاوت ارائه دهد و این در جهت پیش­برد پروژه اثر مثبتی دارد.

سابیر هاکا، شاعر کتاب می­ترسم بعد از مرگ هم کارگر باشم، صحبت­هایش را در خصوص تجربیات شاعران با جمله­ای از نیچه آغاز کرد: اگر کسی بهشتی را دارد نیرویش را بی شک از جهنم درونش بدست آورده. این جمله یعنی من شاعر اگر شعری خلق می­کنم باید رنج و شفقت آن را چشیده باشم و سختی­هایش را به جان خریده باشم.