اکسیر

از دهان خمره ای لبریز درد
سر برآوردی و پلکت خاک داشت
با کسی قسمت نمی کردم تو را
کاش این ساقی کمی تریاک داشت

کاش می شد جای دردی این چنین
می کشیدم دست بر موهای تو
کاش می شد می نشستی جای من
کاش می شد می نشستم جای تو

کاش می شد جای خاک خمره ها
آب بر گرد لبت می ریختم
دست سردی را که از من ساختی
بی مهابا بر تبت می ریختم

قلب مردی مرده دارد می تپد
بی تمنا بی دلی صابون زده
نبض می گیری بگیر اما چه سود 
دست سردی از کفن بیرون زده

تا مگر لمست کند قبل از وداع
دست سردی مانده بیرون از کفن
تا بگیرد نبض فردای تو را
تا نگیرد دامنت را آه من

حرف حالا نیست باور کن که من
مرگ را پیش از تو باور داشتم
آسمان وقتی امانت دار شد
باری از دوش زمین برداشتم

من غرورم بی تماشای تنت
استکانم با مرورت می شکست
مثل تبریزی زیر برفها
قامتم زیر غرورت می شکست

نقش معشوق تمام قصه ها
گاهگاهی فکر عاشق باش و بس
رو به رفتن بادبان بالا زدم
آخرین باد موافق باش و بس


###