سوگیری جنسیتی یکی از دلایل مهجور ماندن شعر زنان است

شعرهای تان با وجود روان بودن، زبان شعر امروز نیست. چرا چنین زبانی را برای سرودن انتخاب  کردید؟
 
 دربارهٔ زبان، واقعاً نمی‌دانم این چه کشش و جاذبه‌ایست که امثال مرا به سوی زبان ادبیات کلاسیک می‌کشد. به هرحال قرن‌ها ادب‌ فارسی میراث گران‌بها و شیرینی است و از معدود چیزهایی است که می‌توانیم به آن افتخار کنیم. این میراث تاریخی حتماً چیزی گیرا در خود داشته که اینهمه سال دوام آورده. من از طنطنهٔ کلمات و آهنگ سنگین و فاخر و گوشنواز این زبان لذت می‌برم و مرا مسحور می‌کند. آدم‌های «کلمه‌باز» اینطورند! با کلمات مغازله می‌کنند. مثل بچه‌ٔ چهار ساله‌ای که تازه واژهٔ مثلاً «تصدق» را از بزرگتری شنیده و از موسیقی و ضربه و تاثیرش به هیجان آمده و هفته‌ها آنقدر در موقعیت‌های بی‌ربط و باربط «تصدق تصدق» می‌کند که همه را کلافه کند!

برای من هم شعر و ادب کلاسیک فارسی مثل گنجینه‌ای از این کلمات و عبارات است. اغلب ایراد می‌گیرند که زبان گذشتگان برای بیان حرف‌های امروز، برای بیان تجربهٔ انسان مدرن مناسب نیست. من موافق نیستم. من معتقدم که همان سنگینی و فخامت زبانی را می‌شود برای تجارب جدید هم به کار گرفت و این کار زبان را هم غنی‌تر می‌کند.

دقت کنید که وقتی از مختصات زبانی قدما و زبان امروز حرف می‌زنیم، منظور لزوماً و صرفاً لغات قدیمی و جدید نیست. مقصود نوع چینش عبارات و به خدمت گرفتن دستور و امکانات زبان و استفاده از آرایه‌ها هم هست. شما می‌توانید یک کلمهٔ جدید را در جملاتی پرتکلف و مشحون از آرایه‌های تکراری و شبکه‌ٔ تداعی‌های هزار بار استفاده شده و نخ‌نما به کار برید. این کار نه زبان شعرتان را مدرن می‌کند، نه متن را به ترکیب سالم و استوار و پیراسته و خوش‌‌تراش شعر کلاسیک فارسی شبیه می‌کند.

یک چیز نامتناسب و ناهنجار بی‌اصل و نسب تولید می‌کند که به دل کسی هم نمی‌نشیند. صرف استفاده از کلماتی مثل «ماتیک» و «تلفن» و «شلوار جین» زبان شعر را مدرن نمی‌کند. اینجا جایی است که باید پرسید اصلاً زبان امروز یعنی چه؟ آیا منظور این است که مثل محاورات روزمره در شعر سخن بگوییم؟ من موافق نیستم، در هیچ دوره‌ای شعر دقیقاً عین حرف زدن روزمره نبوده، و اصلاً اگر چنین شود دیگر آن، به قول دکتر شفیعی کدکنی، «رستاخیز کلمات» که شعریت را می‌سازد و اعجاب برمی‌انگیزد رخ نمی‌دهد. اما اگر منظور از زبان امروز دورشدن از تکلف زبانی و آرایه‌های ادبی تکراری است، اگر منظور سادگی و پیراستگی و شیوایی در عین دخیل کردن لغات جدید و مهمتر از آن نگاه و تجربهٔ جدید است، خیلی هم خوب است. من به چنین شعری «زرد» نمی‌گویم و می‌شناسم شاعرانی را که زبان‌شان امروزی است و در عین حال شیوا و سالم. زبان قدیمی یا جدید یا اصلا زبان خاص یک انتخاب است و لزوماً به معنای خوب یا بد بودن شعر نیست، زبان فردوسی و سعدی و شاملو و فروغ خیلی با هم فرق دارد ولی همه شان شاعران قدر هستند.