«میان جیوه و اندوه» روایت پذیرشِ شادمانۀ اندوهِ عشق

روایت این شادمانی از داشتنِ اندوه عشق امّا، در دو مسیر خیال و حقیقت، موازیِ هم و به‌نوعی دوشادوش هم حرکت می‌کند و آن‌گاه که کفۀ ترازوی عشق به‌سمت خیال و رؤیا سنگین می‌شود، شادمانی بروز می‌یابد و آن‌گاه که حقیقت رخ می‌نماید، اندوه خود را نشان می‌دهد. درواقع ساختار روایی اغلب اشعار این مجموعه، نوسانی شاعرانه میان خیال و واقعیت است، نوسانی میانِ شادمانی و غم؛ میانِ تصوّرِ شادمانۀ داشتنِ کسی، و واقعیتِ غم‌انگیزِ خواستنِ کسی.
همین ویژگی، شخصیت راوی شعرها را به دو پاره کرده است؛ زنی اندوهگین که حسرتِ داشتن کسی را دارد، و زنی شادمان که با تصوّر داشتن کسی زندگی می‌کند، و این دوشخصیتی بودنِ راوی، به‌طور واضح در دومین شعر مجموعه خود را نشان می‌‌دهد؛ آنجا که قرار بوده عشق، آیینگی کند، امّا برخلاف توقعی که از آن می‌رفته، زنِ دیگری را از میان جیوه و اندوه بیرون کشیده است، و این شخصیّتِ دوگانۀ بیرون جهیده از «میان جیوه و اندوه»، زیستگاه عاشقانۀ خود را، به‌عنوان نام، بر پیشانیِ کتاب نشانده است.