فاطمه سادات طبائی از کودکی با شعر مانوس بود. وی تنها همدم خود را کتاب می داند در خلوت خود حافظ می خواند.
از بین شاعران معاصر اشعار استاد حسین منزوی را بیشتر می پسندد. از سال ۹۲ وارد خانه شعر ورامین شد ولی از سال ۹۴ به طور جدی به سرودن غزل پرداخت و در این مسیر از حسین جنتی بسیار آموخته است و همچنان می آموزد.
این شاعر غزلسرا پس از حضور در جلسات مختلف بهترین مکان برای آموختن را گوشه دنج کتابخانه ی کوچک خود می‌داند وجود حافظه فوق العاده در این شاعر جوان باعث شد که به مشاعره علاقه مند شود و در مشاعره های تلویزیونی و رادیویی نقش بسزایی ایفا کند
فاطمه سادات طبائی معتقد است خود را وقف شعر نکرده بلکه این شعر است که او را از تنگناها رهایی بخشیده است و با او در بیابانِ صعب العبورِواژه ها قدم زده است.
