مو به مو

متن دکلمه
.
.
.

من یه عمره که بعد هر لبخند
تو سکوتم به گریه افتادم
حافظه م خوب مونده تو پیری
خوب یا بد نمیره از یادم

دین و ایمونمو رها کردم
چشمهای تو اعتقاد منه
حافظه م اونقدر قوی شده که
بغض تاریخ تو مداد منه

هنوزم خواب سیل و طوفانو
پشت پلکای نوح می بینم
جلوی آینه ها که وا میستم
خودمو نه… یه روح می بینم

هنوزم انتظار یوسف رو
ته چاهی بلند می فهمم
هنوزم حس و حال مجنونو
به شعورم نخند… می فهمم

نمی دونم که بغض تاریخو
دست من کی سپرده و رفته
دست من نیست که فراموشی
منو از یاد برده و رفته

مثل هر کی که با قلم خوبه
منم از خاطرات لبریزم
جای رو شونه ی جهان بودن
خودمو توی شعر می ریزم

هر چی از من سکوت کم کرده
شعر شاید به من اضافه کنه
اون قدر می نویسم از چشمات
قلمم کاغذو کلافه کنه

روی هر چی که سایه افتاده
دست من نیست، نور می گیرم
سالها میشه بر خلاف همه
جای پروانه تور می گیرم

سالها میشه بر خلاف همه
سر به راهی که نیست میذارم
قد پروانه های کل جهان
تور جا میشه توی انبارم

تور می گیرم و نمی فهمن
که منم تشنه ی خط و خالم
که منم از نداشتن سیرم
که منم عاشق دو تا بالم

تور می گیرم و نمی فهمن
فکر پروانه های مجروحم
نسل من رو به انقراضه و من
هنوزم فکر کشتی نوحم

مثل هر کی که با قلم خوبه
رنج بردم، به جای کل جهان
زندگی جای دیگران یعنی
بغض پاییز، گریه ی اخوان

زندگی جای دیگران یعنی
دیدن عشق تو چش قصاب
دل سپردن به وقت سلاخی
به قناری آهنی خراب

زندگی جای دیگران یعنی
درک حسرت تو چرخ یک گاری
با لالایی برای گاری چی
غمو از دوش اسب برداری

…