سرطان

مانده ام تا بسوزم از عشقت
سوزشی لعنتی و تکراری 

گریه ای با هوای آغوشت
بغض با حسرت و خودانکاری

مانده ام تا دوباره برگردی
 پر شدم از خیال پردازی 

مادرت گفت خوب و سرحالی
شادمان،از نبودنم راضی

مانده ام تا سکوت پیشه کنم
مثل سنگی سیاه و سرسنگین

حالتم بعد تو تماشاییست
 قامتم خسته چهره ام غمگین

من همان یوسفم که از بختم
تا ابد هم به  کنج زندانم

در جوانی ببین که بعد از تو
کور و گریان چو پیر کنعانم

عشق یکباره از دلت پر زد
ساکت و بی صدا و پنهانی

تو مقصر نبوده ای عشقم
چون که از زاده های آبانی